ਵਾਰ ਸਤ (ਮਹਲਾ ੩) ੨/੨

ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਸਾਹਿਬ

ਇਸ ਪਦੇ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਗਿਆਨਵਾਨ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿਖਿਆ ਨਾਲ ਮਨ ਵਿਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਆ ਵਸਦੀ ਹੈ। ਮਨ ਦੇ ਸਾਰੇ ਤੌਖਲੇ ਤੇ ਚਿੰਤਾਵਾਂ ਮਿਟ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਮਨ ਦੇ ਭਾਵ ਦੇਹੀ ’ਤੇ ਅਸਰ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਮਨ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਣ ਨਾਲ ਦੇਹੀ ਵੀ ਠੀਕ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।

ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿਖਿਆ ਵਿਚ ਗਿਆਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਗਿਆਨ ਦੀ ਡੂੰਘੀ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਨਾਲ ਦੁਖ ਨਹੀਂ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਦੁਖ ਅਤੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀਆਂ ਅਗਿਆਨ ਵਿਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਦ ਗਿਆਨ ਕਾਰਣ ਅਗਿਆਨ ਮਿਟਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਦੁਖ ਵੀ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਜਿਹੜੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿਖਿਆ ਜਾਣ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਫਿਰ ਜਨਮ-ਮਰਨ ਦੇ ਡਰ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜੀਵਨ ਦੌਰਾਨ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੁਖ ਨਹੀਂ ਸਤਾਉਂਦੇ।

ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿਣ ਕਾਰਣ ਸਹਿਜ ਵਿਚ ਸਮਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਭਾਵ, ਉਹ ਪੂਰਨ ਇਕਾਗਰਤਾ ਵਾਲੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਚੇਚ ਜਾਂ ਉਤੇਜਨਾ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ।

ਪਦੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵਸਾਉਣ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਅਤੇ ਨੇੜੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਯਾਦ ਤੋਂ ਅਵੇਸਲੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ।

ਉਹ ਗੁਰੂ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਜਾਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਹਰ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਸੰਪੂਰਨ ਰੂਪ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਭਾਵ, ਉਹ ਕਿਤੇ ਘੱਟ-ਵਧ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਕ ਰਸ-ਰੂਪ ਵਿਚ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕ ਹੈ।