ਵਾਰ ਸਤ (ਮਹਲਾ ੩) ੧/੨

ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਸਾਹਿਬ

ਪਿਛਲੇ ਪਦੇ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਨਾਮ ਦੇ ਰੰਗ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਹੋਇਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਇੱਜਤ-ਮਾਣ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਸਵਾਲ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਨਾਮ ਕਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤੇ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਿਲਦਾ ਹੈ? ਇਸ ਪਦੇ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਹੋਇਆਂ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਾ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥ-ਵਸ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਬਲਕਿ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤ ਦੇਣ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਹੈ। ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਹ ਦਾਤ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।

ਜਿਹੜਾ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਬਲਿਹਾਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਮਹਾਨ ਅਤੇ ਬਲਵਾਨ ਹਸਤੀ ਦੇ ਅੱਗੇ ਆਪਣੇ ਬਲ ਨੂੰ ਹਾਰ ਜਾਣ ਨੂੰ ਨਿਮਰ-ਭਾਵ ਵਿਚ ਦੇਖਣਾ ਬਲਿਹਾਰ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਆਪਣੇ ਬਲ ਨੂੰ ਹਾਰ ਜਾਣਾ, ਭਾਵ ਨਿਮਰ-ਭਾਵ ਵਿਚ ਰਹਿਣਾ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਬਲ ਨੂੰ ਹਾਰ ਜਾਣਾ ਅਸਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ-ਆਪੇ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਦੇਣਾ ਹੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਦੇਣ ਜਾਂ ਤਜ ਦੇਣ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਤਾਂ ਹੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਜੇ ਗੁਰੂ ਮਿਹਰ ਕਰ ਦੇਵੇ। ਭਾਵ, ਗੁਰੂ ਹੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਨਿਮਰ-ਭਾਵ ਵਿਚ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਖਣਾ ਹੈ।
 
ਫਿਰ ਨਾਨਕ ਪਦ ਦੀ ਮੁਹਰ ਲਾ ਕੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉੱਪਰ ਦੱਸਿਆ ਬਲਿਹਾਰ ਜਾਣ ਜਾਂ ਨਿਮਰ-ਭਾਵ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਲਈ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਅਟੱਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਦਿਲ ਵਿਚ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਯਾਦ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਆਪਾ-ਭਾਵ ਆਪਣੇ ਆਪ ਮਿਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਪਦੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਦੀ ਮਿਹਰ ਸਦਕਾ ਮਨੁਖ ਨੂੰ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਮਿਹਰਬਾਨ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸ਼ੁਭ-ਚਿੰਤਨ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਵਿਚ ਹੀ ਸਭ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਛੁਪੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।