ਵਾਰ ਸਤ (ਮਹਲਾ ੩) ੧/੨

ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਸਾਹਿਬ

ਹਫਤੇ ਦੇ ਦਿਨ ਬੁੱਧਵਾਰ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਨਾਲ ਇਸ ਪਦੇ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ੍ਰੇਸ਼ਟ ਸਮਝ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਆਪ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਸੂਝ-ਸਮਝ ਦੀ ਕਦਰ ਬਖਸ਼ਦਾ ਹੈ।

ਜਿਸ ਨੂੰ ਵੀ ਪ੍ਰਭੂ ਸੂਝ-ਸਮਝ ਦੀ ਕਦਰ ਬਖਸ਼ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਫਿਰ ਗਿਆਨ-ਸਰੂਪ ਗੁਰੂ ਦੇ ਲੜ ਲੱਗ ਕੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਵਿਚਾਰ-ਚਰਚਾ ਨੂੰ ਹੀ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਸ ਚਿੰਤਨ ਵਿਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਜਦ ਉਹ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਦੀ ਵਿਚਾਰ-ਚਰਚਾ ਕਰਦਿਆਂ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਰੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਖੋਟ-ਰਹਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਮਨੁਖ ਬੁਰੇ ਕਰਮ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਮਨੁਖ ਅਕਸਰ ਉਸ ਸਮੇਂ ਹੀ ਕੁਕਰਮ ਵੱਲ ਤਿਲਕਦਾ ਹੈ, ਜਦ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਸਰੀ ਹੋਈ ਹੋਵੇ।

ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਮਨੁਖ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕੁਕਰਮ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਮੈਂ-ਮੇਰੀ ਦਾ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਇਸ ਲਈ ਹੀ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਉਂਦਿਆਂ, ਭਾਵ ਉਸ ਦੀ ਯਾਦ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਮਨ-ਚਿਤ ਵਿਚੋਂ ਮੈਂ-ਮੇਰੀ ਦੀ ਮੈਲ ਧੋਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਜਿਸ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਮੈਂ-ਮੇਰੀ ਦੀ ਬੁਰਾਈ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਉਹੀ ਮਨੁਖ ਸੱਚ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਸੱਚ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮਾਣ-ਇੱਜਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਥੇ ਸੱਚ ਦਾ ਦਰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਘਰ ਵੱਲ ਹੀ ਸੰਕੇਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਘਰ ਤੇ ਸੱਚ ਦਾ ਦਰ ਇਕ ਹੀ ਗੱਲ ਹੈ।
 
ਇਸ ਪਦੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਸਮਝਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉੱਪਰ ਦੱਸਿਆ ਇੱਜਤ-ਮਾਣ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਸਦਕਾ ਨਾਮ-ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਰੰਗ ਵਿਚ ਰੰਗਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਭਾਵ, ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਯਾਦ ਹੀ ਇੱਜਤ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣਦੀ ਹੈ।