ਸਲੋਕ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਜੀ

ਸੇਖ ਫਰੀਦ

ਇਸ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਮੁਖਾਤਬ ਹੋ ਕੇ ਮਨੁਖ ਨੂੰ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਸਮਾਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਸੇਵਾ-ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਲਾਹਾ ਖੱਟਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਸੀ, ਪਰ ਉਦੋਂ ਉਹ ਦੁਨਿਆਦਾਰੀ ਵਿਚ ਹੀ ਗਲਤਾਨ ਰਿਹੇ। ਉਹ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਕੰਮ ਕਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕੇ ਜਿਹੜਾ ਰੱਬੀ ਰਾਹ ਵਿਚ ਭਲੇ ਦਾ ਕਾਰਜ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੋਵੇ।

ਮਨੁਖ ਦਾ ਜੀਵਨ ਜਨਮ ਤੋਂ ਮੌਤ ਤਕ ਦਾ ਸਫਰ ਹੈ। ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਅਖੀਰ ਮਰਨਾ ਹੀ ਹੈ। ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਸਿਰਫ ਮਰਨ ਲਈ ਜਿਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਸਫਲ ਜੀਵਨ ਨਹੀਂ ਜਿਉਂਦੇ। ਬਲਕਿ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਸਿਰਫ ਮੌਤ ਲਈ ਹੀ ਜਿਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਥੇ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮੌਤ ਦੀ ਨੀਂਹ ਉਸਰਦੀ ਗਈ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਪੂੰਜੀ ਖਤਮ ਹੁੰਦੀ ਗਈ, ਜੀਵਨ ਦਾ ਅੰਤ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦਾ ਗਿਆ। ਮਨੁਖ ਮੌਤ ਵੱਲੋਂ ਅਵੇਸਲਾ ਹੋ ਕੇ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਵਿਚ ਖਚਤ ਰਿਹਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਪੂੰਜੀ ਇਕ ਦਿਨ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਇਥੋਂ ਕੂਚ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਸਿਰਫ ਮਰਨ ਲਈ ਜਿਉਂਦੇ ਹਨ ਉਹ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਅਜਾਈਂ ਗੁਆ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਮਨੁਖ ਸਿਰਫ ਮਰਨ ਲਈ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਰੱਬੀ ਮਿਲਾਪ ਲਈ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਲਾਹਾ ਖੱਟਣ ਦਾ ਵੇਲਾ ਸੀ ਉਦੋਂ ਮਨੁਖ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਵਿਚ ਖਚਤ ਰਿਹਾ।