ਸਲੋਕ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਜੀ

ਸੇਖ ਫਰੀਦ

ਪੁਰਾਣੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿਚ ਚੁਲ੍ਹਿਆਂ ਵਿਚ ਅੱਗ ਦੱਬਣ ਦਾ ਰਿਵਾਜ਼ ਸੀ। ਇਸ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟਾਂਤ ਨੂੰ ਸਨਮੁਖ ਰਖ ਕੇ ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਅਜਿਹੀ ਗੁੱਝੀ ਅੱਗ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਬਾਹਰੋਂ ਭਾਵੇਂ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਪਰ ਅਦਿਖ ਰੂਪ ਵਿਚ ਮਨੁਖ ਦਾ ਸਭ ਕੁਝ ਸਾੜ ਕੇ ਸੁਆਹ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਦਿਸਦੀ ਅੱਗ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦੇ ਤਾਂ ਕਈ ਤਰੀਕੇ ਹਨ। ਪਰ ਜਿਹੜੀ ਅੱਗ ਦਿਸ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਉਸ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਕੋਈ ਤਰੀਕਾ ਨਹੀਂ ਸੁਝਦਾ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਹੱਲ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ।

ਫਿਰ ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਜੀ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ’ਤੇ ਮਿਹਰ ਕਰਕੇ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਅੱਗ ਤੋਂ ਬਚਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਜੇ ਉਹ ਨਾ ਬਚਾਉਂਦੇ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੀ ਉਸ ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਾਲੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਸੜ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਇਹ ਤਾਂ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਮਿਹਰ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪਰਹੇਜ਼ਗਾਰੀ ਦੇ ਰਾਹ ਤੁਰ ਪਏ ਤੇ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਦੀ ਗੁੱਝੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਡਿਗਣੋ ਬਚ ਗਏ।