ਸਲੋਕ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਜੀ

ਸੇਖ ਫਰੀਦ

ਪਿਛਲੇ ਸਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਆ ਰਹੇ ਬੁਢਾਪੇ ਦੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਟੋਰਦਿਆਂ, ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਮਨੁਖੀ ਉਮਰ ਦੇ ਇਸ ਪੜਾਅ ਦੀ ਨਿਰਬਲਤਾ, ਲਾਚਾਰਗੀ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਦਿਆਂ ਦੱਸਿਆ ਹੈ ਕਿ ਵੇਖੋ ਕਿਹੋ-ਜਿਹਾ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਪਹਿਲਾਂ ਮਿੱਠੀ ਮਲੂਮ ਹੁੰਦੀ ਸੀ , ਓਹੀ ਹੀ ਹੁਣ ਕੁੜੱਤਣ ਵਿਚ ਬਦਲ ਗਈ ਹੈ। ਜੋ ਸ਼ੈਅ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਸਰੀਰ ਲਈ ਸੁਖਦਾਈ ਸੀ, ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਹੁਣ ਦੁਖ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਵਾਨੀ ਪਹਿਰ ਜਿੰਨਾਂ ਦਾ ਸੇਵਨ ਕਰ ਕੇ ਤਾਕਤ ਮਿਲਦੀ ਸੀ, ਬੁਢਾਪੇ ਅੰਦਰ ਉਲਟਾ ਹੁਣ ਉਹ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਭੋਗਣ ਵਾਲੇ ਇੰਦ੍ਰਿਆਂ ਦਾ ਬਲ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਤਨ ਨਿਰਬਲ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਬੁਢਾਪੇ ਦੀ ਇਹ ਪੀੜਾ, ਇਹ ਦਰਦ ਕਿ ਸਭ ਕੁਝ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਭੋਗਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਹੈ, ਇਹੋ-ਜਿਹੀ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹਾਲਤ ਦਾ ਬਿਆਂ ਆਪਣੇ ਰੱਬ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕਿਸ ਕੋਲ ਕਰੇ? ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਇਸ ਤਕਲੀਫ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਤੇ ਉਹ ਹੀ ਇਸ ਦੁਖ ਨੂੰ ਹਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ।