ਸਲੋਕ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਜੀ

ਸੇਖ ਫਰੀਦ

ਆਮ ਤੌਰ ’ਤੇ ਬੰਦੇ ਦੀ ਉਦੋਂ ਬੇਹੱਦ ਅਰਾਮਦਾਇਕ ਸਥਿਤੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਦ ਉਹ ਵਾਣ ਵਾਲੀ ਮੰਜੀ ’ਤੇ ਵਿਛਾਉਣਾ ਕਰਕੇ ਪਿਆ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਪਰ ਰਜਾਈ ਲਈ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਇਸ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਨੂੰ ਮੁਖਾਤਬ ਹੋ ਕੇ ਅਜਿਹੇ ਮਨੁਖ ਦੀ ਹਾਲਤ ਬਿਆਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਵਿਚ ਤੜਪ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਅੱਗੇ ਮਿਲਾਪ ਲਈ ਤਰਲੇ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਉਸ ਦੀ ਮੰਜੀ ਹੈ, ਤਨ ਦਾ ਦੁਖ ਉਸ ਮੰਜੀ ਦਾ ਵਾਣ ਹੈ ਤੇ ਰੱਬ ਨਾਲੋਂ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਸੱਲ ਉੱਤੇ ਲਈ ਹੋਈ ਰਜਾਈ ਹੈ।

ਫਿਰ ਸੱਚ ਦੇ ਮੁਜੱਸਮੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਮੁਖਾਤਬ ਹੋ ਕੇ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਉਹ ਉਸ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇਵੇ ਕਿ ਉਹ ਕਿੰਨੀ ਤਰਸਜੋਗ ਤੇ ਦਰਦਨਾਕ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿਚ ਇਥੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਵਿਚ ਤੜਪ ਰਿਹਾ ਮਨੁਖ ਪ੍ਰਭੂ-ਮਿਲਾਪ ਦੀ ਬੇਹੱਦ ਤੀਬਰ ਇੱਛਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।