ਸਲੋਕ ਸੇਖ ਫਰੀਦ ਜੀ

ਸੇਖ ਫਰੀਦ

ਇਸ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ ਜੀ ਕੁਦਰਤ ਵਿਚ ਹੋ ਰਹੀ ਲਗਾਤਾਰ ਤਬਦੀਲੀ ਬਾਰੇ ਸੁਚੇਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਰੰਗ-ਤਮਾਸ਼ੇ ਦੇਖ-ਦੇਖ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਦੇਖਣ ਤੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਭਾਵ, ਨਜਰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਰੌਲੇ-ਰੱਪੇ ਤੇ ਗੱਲਾਂ-ਬਾਤਾਂ ਸੁਣ-ਸੁਣ ਕੇ ਕੰਨ ਵੀ ਅੱਕ-ਥੱਕ ਗਏ ਹਨ ਤੇ ਸੁਣਨ ਤੋਂ ਆਕੀ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਭਾਵ, ਸਰੀਰਕ ਸਮਰੱਥਾ ਸਮਾਪਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬਚਪਨ, ਫਿਰ ਜੁਆਨੀ ਤੇ ਅੰਤ ’ਤੇ ਬੁਢਾਪਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਬਾਹਰੀ ਰੂਪ ਵਿਚ ਕਈ ਸਰੀਰਕ ਬਦਲਾਅ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਹੀ ਸਰੀਰਕ ਬਦਲਾਅ ਦਾ ਜਿਕਰ ਫਰੀਦ ਜੀ ਪਿਛਲੇ ਨੌਵੇਂ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਦਾਹੜੀ ਭੂਰੀ ਹੋਣ ਦੇ ਰਾਹੀਂ ਸੰਕੇਤ ਰਾਹੀਂ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਫਸਲ ਪੱਕਣ ’ਤੇ ਵੱਢ ਲਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਨੁਖ ਦਾ ਸਰੀਰ ਵੀ ਪੱਕਣ ਵੱਲ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਪੱਕ ਜਾਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਿਨ ਫਸਲ ਰੂਪੀ ਇਹ ਦੇਹੀ ਵੱਢੀ ਜਾਣੀ ਹੈ। ਭਾਵ, ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰਕ ਅੰਗਾਂ ਨੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦੇਣਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਅੰਤ ਹੋ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਵਿਚ ਇਹ ਇਕ ਚਿਤਾਵਨੀ ਹੈ ਕਿ ਮਨੁਖ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬੀਤ ਰਹੇ ਸਮੇਂ ਦਾ ਲਾਹਾ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ ਪ੍ਰਭੂ-ਪਿਆਰ ਤੇ ਸਿਮਰਨ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ ਜੀਵਨ ਬਸਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।