ਬਾਣੀ ਮਹਲਾ ੯ - ਰਾਗ ਗਉੜੀ

ਗੁਰੂ ਤੇਗਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ

ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਸਾਧਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਾਧਕਾਂ ਨੂੰ ਬਚਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਗੁਣ-ਗਾਇਨ, ਭਾਵ ਨਾਮ-ਸਿਮਰਨ ਕਰਨ। ਜਦ ਮਨੁਖ ਨੂੰ ਅਨਮੋਲ ਜੀਵਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਇਆ ਹੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਅਵਸਰ ਨੂੰ ਵਿਅਰਥ ਕਿਉਂ ਗੁਵਾਉਣਾ ਹੈ। ਇਹੀ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਸਥਾਈ ਭਾਵ ਹੈ।

ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਫਿਰ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੇਸਹਾਰਿਆਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਬਣਨ ਵਾਲੇ ਤੇ ਕੁਰਾਹੇ ਪਏ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਰਾਹ ਪਾਉਣ ਵਾਲੇ, ਸਮਰੱਥ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਸ਼ਰਣ ਵਿਚ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਦੇ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਤੰਦੂਏ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਹੋਇਆ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਹਾਥੀ ਡਰ ਮੁਕਤ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਕਿਉਂ ਭੁਲਾਈ ਬੈਠੇ ਹਨ?

ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨਸੀਹਤ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦਾ ਅਹੰਕਾਰ ਅਤੇ ਪਦਾਰਥ ਦਾ ਲੋਭ ਛੱਡ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਭਜਨ ਬੰਦਗੀ ਵਿਚ ਮਨ ਲਾਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਤਰ੍ਹਾ ਦੇ ਜੰਜਾਲ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਦਾ ਇਹੀ ਰਾਹ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਵੱਲ ਮੁਖ ਕਰ ਕੇ ਹੀ ਉਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।