ਅਲਾਹਣੀਆ (ਮਹਲਾ ੧)

ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ

ਇਸ ਪਦੇ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੂਰਮੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮਰਨਾ ਹੀ ਅਸਲ ਮਰਨਾ ਹੈ, ਜਿਹੜੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਦਰ ’ਤੇ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹੋ ਕੇ ਮਰਦੇ ਹਨ। ਭਾਵ, ਜਿਹੜੇ ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਭਗਤੀ-ਭਾਵ ਅਤੇ ਸੱਚ ਧਾਰਨ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਹਉਮੈ ਮੇਟ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।

ਸੂਰਮੇ ਉਹ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੋਕ ਸੂਰਮੇ ਮੰਨ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਬਲਕਿ, ਇਥੇ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਅਸਲ ਸੂਰਮੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਸੱਚੇ ਦਰਬਾਰ ਵਿਚ ਮਾਣ-ਇੱਜਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਥੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਮਾਣ-ਇੱਜਤ ਉਹੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਹੜੇ ਆਪਣੀ ਹਉਮੈ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਰਜ਼ਾ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਰਜਾ ਵਿਚ ਰਾਜੀ ਰਹਿਣਾ ਅਸਲ ਸੂਰਮਗਤੀ ਹੈ।

ਫਿਰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਸਾਧਕ ਜਨ ਆਪਾ ਭਾਵ ਮੇਟ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਵਿਚ, ਭਾਵ ਉਸ ਦੇ ਭਾਣੇ ਅਨੁਸਾਰ ਮਾਣ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਅੱਗੇ, ਭਾਵ ਭਵਿੱਖ ਵਿਚ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਤਿਕਾਰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੁਖ ਦਰਦ ਵੀ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ਇੱਜਤ ਨਾਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਉਪਰੋਕਤ ਸਾਧਕ ਜਨਾਂ ਦੀ ਹੋਰ ਸਿਫਤ ਇਹ ਦੱਸੀ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵਸਾਉਣ ਨਾਲ ਡਰ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਉਹ ਇਕ ਮੰਨ ਕੇ ਸੱਚੇ ਮਨ ਨਾਲ ਸਿਮਰਦੇ ਹਨ। ਇਸੇ ਕਾਰਣ ਹੀ ਉਹ ਮਾਣ-ਇੱਜ਼ਤ ਅਤੇ ਅਰੋਗ ਜੀਵਨ ਦੀ ਦਾਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਅਜਿਹੇ ਸਾਧਕ ਜਨ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਵੀ ਰੌਲਾ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦੇ। ਉਹ ਆਪਣੇ-ਆਪ ਵਿਚ ਸ਼ਾਂਤ-ਚਿੱਤ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰਭੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਵੀ ਸਭ ਕੁਝ ਆਪ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈ।

ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਫਿਰ ਦੁਹਰਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਹਾਦਰ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮਰਨਾ ਹੀ ਅਸਲ ਮਰਨਾ ਹੈ, ਜਿਹੜੇ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਦਰ ’ਤੇ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹੋ ਕੇ ਮਰਦੇ ਹਨ। ਭਾਵ, ਜਿਹੜੇ ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਭਗਤੀ-ਭਾਵ ਅਤੇ ਸੱਚ ਧਾਰਣ ਕਰਕੇ ਆਪਣੀ ਹਉਮੈ ਖਤਮ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।