ਅਲਾਹਣੀਆ (ਮਹਲਾ ੧)

ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ

ਇਸ ਪਦੇ ਵਿਚ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਪ੍ਰਭੂ ਕਿੰਨਾਂ ਮਹਾਨ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਹਰ ਜੀਵ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਕਾਰਜ ਕਰਨ ਲਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਭਾਵ, ਹਰ ਜੀਵ ਦੇ ਹੋਣ ਦਾ ਕੋਈ ਮਕਸਦ ਹੈ, ਜਿਸ ਲਈ ਉਸ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ।

ਜਦ ਕਿਸੇ ਜੀਵ ਦਾ ਕਾਰਜ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸਮਾਂ ਵੀ ਸਮਾਪਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਪ੍ਰਭੂ ਉਸ ਜੀਵ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬੁਲਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।

ਜਦੋਂ ਜੀਵ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜਦ ਜੀਵ ਪ੍ਰਭੂ ਕੋਲ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੀਵ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਕੇ-ਸੰਬੰਧੀ ਰੋਣ-ਕਰਲਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਜੀਵ ਨੂੰ ਇਸਤਰੀ-ਵਾਚਕ ਸ਼ਬਦ ਮਾਏ ਦੇ ਸੰਬੋਧਨ ਰਾਹੀਂ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿੰਨੇ ਦੁਖ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਜਦ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਦਿਨ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਜੀਵ ਦੀ ਦੇਹੀ ਤੇ ਰੂਹ ਵਿਚਕਾਰ ਵਿਛੋੜਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਭਾਵ ਜੀਵ ਜਹਾਨ ਛੱਡ ਕੇ ਤੁਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਜੋ ਵੀ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਜੀਵ ਲਈ ਤੈਅ ਕੀਤਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਜੋ ਵੀ ਜਿਹੋ-ਜਿਹੇ ਵੀ ਬੀਤੇ ਹੋਏ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਕਰਮ ਕੀਤੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਹੋ-ਜਿਹਾ ਭਵਿੱਖ ਜੀਵ ਦੇ ਅੱਗੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। 

ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਪ੍ਰਭੂ ਬੜਾ ਮਹਾਨ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਕਾਰਜ ਵਿਚ ਲਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਭਾਵ ਸਾਰਾ ਜਗਤ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਹੁਕਮ ਵਿਚ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਹੁਕਮ ਵਿਚ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।